وجه تسمیه و سابقه تاریخی جویم

تاريخ نگاران اين شهر را به عنوان " جويم " " جويم ابو احمد " يا " ابي احمد " شناسانده اند. روايتي محلي و افسانه مانند داستان پيدايش واژه جويم را اينچنين شرح مي دهد: در گذشته شخصي با ايل و طايفه خود، به دنبال منطقه اي خوش اب و هوا مي گشت هنگاميكه به گردنه "بزن" رسيد، از انجا دشت وسيعي را مشاهده كرد و به خوشحالي گفت: جويم (به فتح يا) يعني پيدا كردم .

 با عنايت به نوشته هاي تاريخ نگاران بنظر مي رسد كه جويم، نواحي كاريان و قسمتهاي شمال و شرقي جلگه " جويم و بنارويه" جزو كوه اردشير خور بوده است. جويم از دو واژه (جو) و (يم) تشكيل شده، "جو" به معناي جويبار و "يم" به معناي درياست.

بنا به مستندات تاريخي، در گذشته هاي بسيار دور، استخرهاي اب راكد، چشمه ها و جويبارها، رود ها و رودخانه هاي دائمي پراب و درياچه هاي كوچك و بزرگ گرداگرد ان را فراگرفته و در مرغزارها و جنگل زارهاي سرسبز ان، جانوران گوناگون زندگي مي كرده اند. از اين رو شايد اطلاق اصطلاح "جويم" به اين محل به دليل فوق باشد.

سابقه تاريخي

كاريان با بيش از دو هزار سال، جويم با بيش از هزار و سيصد سال، لاغران با بيش از هشتصد سال، هرم، بنارويه، بهرويه، حسن اباد و دامچه هر كدام با حدود چهارصد سال پيشينهتاريخي، مشهورترين شهرهاي بخش به شمار مي رود كه همه اين سوابق، متكي و مستند به مدارك معتبر تاريخي است.

محمد حسن خان اعتماد السلطنه 1313-1359 ه-ق در "مرات البلدان" مي نويسد: " جويم و بيد شهر اسم بلوكي است در ميانه جهرم و لارستان في مابين جنوب و مشرق شيراز به مساحت سي و سه فرسخ واقع، مشتمل بر بيست و دو قريه و حاكم نشين اين بلوك قريه اي است موسوم به " حويم " كه در اغلب كتب ان را جويم ابي احمد نوشته اند.

پس از انقراض سلسله گرگين ميلاد كه اين نواحي را در تيول خود داشتند اين ملك به فروش مي رسد و در تملك افراد و حاكمان ديگري همچون قاجاريان قرار مي گيرد.

كاريان كه در سده هاي اول اسلامي، به دليل وجود اتشكده هاي اذرفرنبغ و اهميت مذهبي ان، سيل زائران را به سوي خود مي كشانيد، امروز بخشي از جويم شمرده مي شود. در حوالي اين شهر اثار و ساختمانهاي كهني به چشم مي خورد كه مردم انها را خانه گبرها مي دانند. گبرها به احتمالي باقيمانده همان زردشتياني بوده اند كه در حوالي جويم مي زيسته اند.